Την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012 πεζοπορήσαμε με τον Ορειβατικό Σύλλογο Χανίων στο κοντινό και ανεξερεύνητο ορειβατικά Ακρωτήρι.
Ακρωτήρι λέμε εδώ στα Χανιά τη μεγάλη χερσόνησο που βρίσκεται στα ανατολικά του νομού, εκεί όπου βρίσκονται το αεροδρόμιο της πόλης, η αμερικάνικη βάση, η 115 ΠΜ, αλλά κυρίως μερικές από τις ομορφότερες παραλίες των Χανίων, αποτελώντας δημοφιλή προορισμό για τους Χανιώτες και όχι μόνο.
Η συμμετοχή ήταν ικανοποιητική, αφού περίπου 70 άτομα περπάτησαν στα μονοπάτια που ακολουθήσαμε.
Σημείο έναρξης της πεζοπορίας μας ήταν η ιστορική και σκληροπυρηνική Μονή Γουβερνέτου μέσα σε ένα άνυδρο και σκληρό τοπίο, κατάλληλο για απομόνωση και μοναχισμό.
Η Μονή Γουβερνέτου είναι το ιστορικότερο μοναστήρι του Ακρωτηρίου, έχοντας πληρώσει αρκετές φορές με καταστροφή των εγκαταστάσεων της, τη συμμετοχή της σε επαναστατικές και αντιστασιακές ενέργειες της ευρύτερης περιοχής των Χανίων.
Επίσης στο Ακρωτήρι βρίσκονται μερικά ακόμα σημαντικά μοναστήρια, όπως η Μονή Τσαγκαρόλων, η Μονή Καλογραιών, αλλά και οι εγκαταλελειμένες μονές του Αγίου Αντωνίου και το Καθολικό που θεωρείται το αρχαιότερο μοναστήρι της Κρήτης.
Δίκαια λοιπόν το Ακρωτήρι χαρακτηρίζεται και ως το Άγιον Όρος της Κρήτης, φιλοξενώντας αυτό τον σημαντικό αριθμό μοναστηριών.
Ξεκινήσαμε να περπατάμε σε ένα κατηφορικό μονοπατάκι στην αρχή, κάπως σαθρό μέσα σε ένα θαμνώδες τοπίο για ένα τεταρτάκι περίπου μέχρι να φτάσουμε στην ερειπωμένη πλέον Μονή του Αγίου Αντωνίου, η οποία έχει μια εκπληκτική αρχιτεκτονική συγκρότηση.
Όσο κατεβαίναμε απολαύσαμε όμορφες εικόνες προς τα γύρω υψώματα, τη θάλασσα, αλλά και το παλαιό αυτό μοναστήρι το οποίο από μακριά μοιάζει με ένα μικρό φρούριο.
Το έρημο αυτό μοναστήρι έχει ένα μικρό σπηλαιώδες εκκλησάκι, μια αποθήκη, μερικά ετοιμόρροπα πλέον κελιά των μοναχών, και προστατευτικά πετρόκτιστα τείχη, τα οποία προστάτευαν τη μονή από τις εχθρικές επιδρομές.
Δυστυχώς αυτό το ιστορικό μνημείο χρησιμοποιείται από βοσκούς, ως κατάλυμα για τα ζωντανά τους, διότι μέσα στους χώρους του μοναστηριού υπάρχουν βουνά από κόπρανα.
Αφού κάναμε μια μικρή στάση ξεκούρασης πήραμε και πάλι τον κατήφορο ακολουθώντας ένα πέτρινο καλντερίμι, μικρής δυσκολίας περπατώντας μέσα σε μια ρεματιά ανάμεσα σε πυκνές συστάδες από χαρουπιές, πρίνους και αγριελιές.
Η θέα που βλέπαμε προς τα κάτω, δηλαδή προς το Κρητικό πέλαγος και το φαράγγι Αυλάκι που φαίνεται σε χαρακιά στο βράχο από ψηλά ήταν το κάτι άλλο.
Περπατούσαμε παράλληλα σε μια πλαγιά, ενώ στον πάτο ήταν ένα μικρό ανεξερεύνητο και μικρό φαραγγάκι μικρής σπουδαιότητας, το οποίο ακολουθούσαν άλλες φορές τα μέλη του ΕΟΣ.
Εν τω μεταξύ μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι οι απέναντι πλαγιές είχαν πυκνές συστάδες από αγριελιές, κάτι ασυνήθιστο για τα κρητικά βουνά σε τόσο χαμηλό υψόμετρο.
Μετά από λίγη ώρα το μονοπάτι άρχισε να δυσκολεύει αφού έγινε ανηφορικό μέσα σε πυκνούς αγκαθωτούς θάμνους που δυσκόλευαν κάπως το βάδισμα μας.
Μετά από μισάωρη ανηφορική πορεία μέτριας δυσκολίας περπατώντας μέσα σε δάση από αγριελιές φτάσαμε σε ένα μικρό οροπεδιάκι με την τυπική θαμνώδη βλάστηση κάθε κρητικού βουνού.
Το οροπέδιο αυτό λέγεται Στρογγυλό Κεφάλι και εκεί σχεδίαζαν οι αιρετοί άρχοντες-φωστήρες του τόπου μας να δημιουργήσουν τη χωματερή που θα απορροφούσε τα σκουπίδια της πόλης των Χανίων, αλλά ευτυχώς το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε και το τοπίο παρέμεινε παρθένο και καθαρό.
Στο Στρογγυλό Κεφάλι μείναμε για ένα εικοσάλεπτο πραγματοποιώντας μια στάση για ξεκούραση και ανασύνταξη και στη συνέχεια η φάλαγγα των πεζοπόρων χωρίστηκε σε 2 ομάδες: η πρώτη ακολούθησε την εύκολη επιλογή προς το Σταυρό μέσω καλοστρωμένου μονοπατιού, αλλά η πλειοψηφία ακολουθώντας τη δεύτερη ομάδα θα προσεγγίζαμε το Σταυρό μέσω του όρους Βάρδιες.
Αφήνοντας πίσω μας το Στρογγυλό Κεφάλι αρχίσαμε και πάλι να ανηφορίζουμε προς το βουνό Βάρδιες, ανεβαίνοντας μέσα σε ένα ακανόνιστο και κακοτράχαλο μονοπάτι μέσα από μαζικό δάσος από ανεμοδαρμένους πρίνους, το οποίο πάει παράλληλα με την ακτογραμμή της οροσειράς.
Κάποιες φορές φτάσαμε στην κόψη του βράχου και πραγματικά η θέα της θάλασσας και του γκρεμού προς τα κάτω σου έκοβε την ανάσα.
Αφού περάσαμε σε αυτό το περιβάλλον και τέμπο 2 υψώματα μπήκαμε σε ένα κατάξερο πλάτωμα και φάνηκε μπροστά μας επιβλητική η πρώτη κορυφή του όρους Βάρδιες.
Το πήραμε απόφαση ότι είχαμε αρκετό δρόμο μέχρι να πατήσουμε την κορυφή και έτσι ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε σιγά σιγά προς τα ψηλά παρά τον ισχυρό άνεμο που επικρατούσε.
Η ανάβαση μέχρι την πρώτη κορυφή ήταν αρκετά κουραστική, λόγω του σχεδόν κάθετου ανάγλυφου του εδάφους και της παντελούς έλλειψης μονοπατιού, σε σημείο που να σκαρφαλώνουμε σαν τα αγρίμια πάνω στα κοφτερά και απότομα βράχια.
Εν τέλει μετά από μισή ώρα πατήσαμε στην πρώτη κορφή, αλλά ο ισχυρότατος άνεμος που φυσούσε έκανε ανυπόφορη την παραμονή μας εκεί και έτσι σχεδόν αμέσως αρχίσαμε την κατάβαση.
Σε όλη αυτήν την πορεία δύο πράγματα μου έκαναν τρομερή εντύπωση: πρώτον η συγκλονιστική θέα προς το Κρητικό πέλαγος και δεύτερον οι αμέτρητες συστάδες από τις αγριελιές, τέτοιο φαινόμενο δεν το είχα ξανασυνατήσει όσο καιρό περπατάω με τον ΕΟΣ.
Στη συνέχεια αρχίσαμε την κατάβαση που την δυσκόλεψε κάπως ο καταραμένος αέρας και πήραμε ένα απόκρημνο μονοπάτι στη ρίζα της 2ης κορυφής για μισή ώρα περίπου μέσα σε έναν απίστευτο θαμνότοπο, αλλά έχοντας και πάλι από κάτω μας την υπέροχη παρέα της θάλασσας να μας συντροφεύει.
Αφού τραβερσάραμε την 2η κορυφή του όρους Βάρδιες μέσω του κακοτράχαλου αυτού μονοπατιού, αρχίσαμε και πάλι να κατεβαίνουμε μέσω μιας ρεματιάς καταλήγοντας στο διάσελο ανάμεσα στην 2η και την 3η κορυφή του Βάρδιες.
Εκεί μας περίμενε ένας έμπειρος αρχηγός και μέσω μιας διχαλωτής ρεματιάς μας οδήγησε μετά από μισάωρο περπάτημα σε ένα μικρό οροπεδιάκι, όπου ήταν συγκεντρωμένοι αρκετοί από τους προπορευόμενους που μας περίμεναν για να βαδίσουμε προς ένα ύψωμα από το οποίο θα είχαμε θέα προς το Σταυρό.
Μετά από πορεία ενός τετάρτου σε ένα εύκολο ανηφορικό μονοπάτι βγήκαμε σε ένα ύψωμα πάνω από το Σταυρό.
Από εκεί πάνω πραγματικά η θέα προς το χωριό, το Κρητικό πέλαγος, τα Χανιά είναι απλά απίστευτη και δεν περιγράφεται με λόγια.
Αποτελεί ένα από τα ωραιότερα φυσικά μπαλκόνια της Κρήτης απολαμβάνοντας θέα από τον Αποκόρωνα μέχρι το ακρωτήριο Σπάθα.
Δυστυχώς έπρεπε να αφήσουμε αυτό το εκπληκτικό τοπίο ακολουθώντας το ίδιο μονοπάτι που μας έβγαλε εκεί.
Ακολούθως αρχίσαμε να κατηφορίζουμε διαμέσου μιας επικίνδυνης και κακοτράχαλης πλαγιάς με ελλειπές και δύσκολα προσβάσιμο για άπειρους μονοπάτι προς τα χαμηλά υψώματα.
Μόλις αφήσαμε πίσω μας την δύσκολη αυτή πλαγιά περάσαμε ένα υποτυπώδες φαραγγάκι και τέλος μέσω ενός απλού χωματόδρομου φτάσαμε στο Σταυρό, εκεί που ενώνεται το ποτάμι με τη θάλασσα σχηματίζοντας μια όμορφη μικρή λιμνοθάλασσα.
Αφού μείναμε για ένα μισαωράκι στο Σταυρό πήραμε το δρόμο της επιστροφής για τα Χανιά.
Σημειωτέον ότι ο Σταυρός και η παραλία του αποτελεί τον τόπο όπου γυρίστηκε η θρυλική ταινία Αλέξης Ζορμπάς με τους Άντονι Κουίν και Άλαν Μπέητς με το κλασσικό συρτάκι που χόρεψε στην βοτσαλωτή παραλία ο Κουίν.
Ως ένδειξη ευγνωμοσύνης ο Κουίν είχε χαρίσει το όσκαρ που κέρδισε στο χωριό, αλλά δυστυχώς κάηκε μτά από μια φωτιά πέρσι το καλοκαίρι σε ταβέρνα της περιοχής.
Σε γενικές γραμμές ήταν μιας σημαντικής δυσκολίας πεζοπορία με βαθμό δυσκολίας στο 3, την οποία δυσχέραινε ο έντονα ισχυρός αέρας που έπνεε αναγκάζοντας τον αρχηγό της εκδρομής να αποφύγει την ανάβαση προς τις υπόλοιπες δύο κορυφές του όρους Βάρδιες.
Από φυσική ομορφιά το μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής δε λέει και πολλά πράγματα, εκτός από τη θέα που απολαύσαμε λίγο πριν την τελική μας κατάβαση προς το Σταυρό, που αποτέλεσε και το πιο όμορφο σημείο της πεζοπορίας μας.
Καλό είναι όποιος θέλει να πεζοπορήσει στην ευρύτερη περιοχή και τις συγκεκριμένες κορυφές να το κάνει σε μέρα που θα έχει άπνοια γιατί ο διαολεμένος αέρας που επικρατεί εκεί πάνω μπορεί να σε παρασύρει κυριολεκτικά.
Επόμενη εξόρμηση την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012 στον άγριο και απάτητο Γκίγκιλο.
Στρογγυλό Κεφάλι
Ακρωτήρι λέμε εδώ στα Χανιά τη μεγάλη χερσόνησο που βρίσκεται στα ανατολικά του νομού, εκεί όπου βρίσκονται το αεροδρόμιο της πόλης, η αμερικάνικη βάση, η 115 ΠΜ, αλλά κυρίως μερικές από τις ομορφότερες παραλίες των Χανίων, αποτελώντας δημοφιλή προορισμό για τους Χανιώτες και όχι μόνο.
Η συμμετοχή ήταν ικανοποιητική, αφού περίπου 70 άτομα περπάτησαν στα μονοπάτια που ακολουθήσαμε.
Σημείο έναρξης της πεζοπορίας μας ήταν η ιστορική και σκληροπυρηνική Μονή Γουβερνέτου μέσα σε ένα άνυδρο και σκληρό τοπίο, κατάλληλο για απομόνωση και μοναχισμό.
Η Μονή Γουβερνέτου είναι το ιστορικότερο μοναστήρι του Ακρωτηρίου, έχοντας πληρώσει αρκετές φορές με καταστροφή των εγκαταστάσεων της, τη συμμετοχή της σε επαναστατικές και αντιστασιακές ενέργειες της ευρύτερης περιοχής των Χανίων.
Επίσης στο Ακρωτήρι βρίσκονται μερικά ακόμα σημαντικά μοναστήρια, όπως η Μονή Τσαγκαρόλων, η Μονή Καλογραιών, αλλά και οι εγκαταλελειμένες μονές του Αγίου Αντωνίου και το Καθολικό που θεωρείται το αρχαιότερο μοναστήρι της Κρήτης.
Δίκαια λοιπόν το Ακρωτήρι χαρακτηρίζεται και ως το Άγιον Όρος της Κρήτης, φιλοξενώντας αυτό τον σημαντικό αριθμό μοναστηριών.
Ξεκινήσαμε να περπατάμε σε ένα κατηφορικό μονοπατάκι στην αρχή, κάπως σαθρό μέσα σε ένα θαμνώδες τοπίο για ένα τεταρτάκι περίπου μέχρι να φτάσουμε στην ερειπωμένη πλέον Μονή του Αγίου Αντωνίου, η οποία έχει μια εκπληκτική αρχιτεκτονική συγκρότηση.
Όσο κατεβαίναμε απολαύσαμε όμορφες εικόνες προς τα γύρω υψώματα, τη θάλασσα, αλλά και το παλαιό αυτό μοναστήρι το οποίο από μακριά μοιάζει με ένα μικρό φρούριο.
Το έρημο αυτό μοναστήρι έχει ένα μικρό σπηλαιώδες εκκλησάκι, μια αποθήκη, μερικά ετοιμόρροπα πλέον κελιά των μοναχών, και προστατευτικά πετρόκτιστα τείχη, τα οποία προστάτευαν τη μονή από τις εχθρικές επιδρομές.
Δυστυχώς αυτό το ιστορικό μνημείο χρησιμοποιείται από βοσκούς, ως κατάλυμα για τα ζωντανά τους, διότι μέσα στους χώρους του μοναστηριού υπάρχουν βουνά από κόπρανα.
Αφού κάναμε μια μικρή στάση ξεκούρασης πήραμε και πάλι τον κατήφορο ακολουθώντας ένα πέτρινο καλντερίμι, μικρής δυσκολίας περπατώντας μέσα σε μια ρεματιά ανάμεσα σε πυκνές συστάδες από χαρουπιές, πρίνους και αγριελιές.
Η θέα που βλέπαμε προς τα κάτω, δηλαδή προς το Κρητικό πέλαγος και το φαράγγι Αυλάκι που φαίνεται σε χαρακιά στο βράχο από ψηλά ήταν το κάτι άλλο.
Περπατούσαμε παράλληλα σε μια πλαγιά, ενώ στον πάτο ήταν ένα μικρό ανεξερεύνητο και μικρό φαραγγάκι μικρής σπουδαιότητας, το οποίο ακολουθούσαν άλλες φορές τα μέλη του ΕΟΣ.
Εν τω μεταξύ μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι οι απέναντι πλαγιές είχαν πυκνές συστάδες από αγριελιές, κάτι ασυνήθιστο για τα κρητικά βουνά σε τόσο χαμηλό υψόμετρο.
Μετά από λίγη ώρα το μονοπάτι άρχισε να δυσκολεύει αφού έγινε ανηφορικό μέσα σε πυκνούς αγκαθωτούς θάμνους που δυσκόλευαν κάπως το βάδισμα μας.
Μετά από μισάωρη ανηφορική πορεία μέτριας δυσκολίας περπατώντας μέσα σε δάση από αγριελιές φτάσαμε σε ένα μικρό οροπεδιάκι με την τυπική θαμνώδη βλάστηση κάθε κρητικού βουνού.
Το οροπέδιο αυτό λέγεται Στρογγυλό Κεφάλι και εκεί σχεδίαζαν οι αιρετοί άρχοντες-φωστήρες του τόπου μας να δημιουργήσουν τη χωματερή που θα απορροφούσε τα σκουπίδια της πόλης των Χανίων, αλλά ευτυχώς το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε και το τοπίο παρέμεινε παρθένο και καθαρό.
Στο Στρογγυλό Κεφάλι μείναμε για ένα εικοσάλεπτο πραγματοποιώντας μια στάση για ξεκούραση και ανασύνταξη και στη συνέχεια η φάλαγγα των πεζοπόρων χωρίστηκε σε 2 ομάδες: η πρώτη ακολούθησε την εύκολη επιλογή προς το Σταυρό μέσω καλοστρωμένου μονοπατιού, αλλά η πλειοψηφία ακολουθώντας τη δεύτερη ομάδα θα προσεγγίζαμε το Σταυρό μέσω του όρους Βάρδιες.
Αφήνοντας πίσω μας το Στρογγυλό Κεφάλι αρχίσαμε και πάλι να ανηφορίζουμε προς το βουνό Βάρδιες, ανεβαίνοντας μέσα σε ένα ακανόνιστο και κακοτράχαλο μονοπάτι μέσα από μαζικό δάσος από ανεμοδαρμένους πρίνους, το οποίο πάει παράλληλα με την ακτογραμμή της οροσειράς.
Κάποιες φορές φτάσαμε στην κόψη του βράχου και πραγματικά η θέα της θάλασσας και του γκρεμού προς τα κάτω σου έκοβε την ανάσα.
Αφού περάσαμε σε αυτό το περιβάλλον και τέμπο 2 υψώματα μπήκαμε σε ένα κατάξερο πλάτωμα και φάνηκε μπροστά μας επιβλητική η πρώτη κορυφή του όρους Βάρδιες.
Το πήραμε απόφαση ότι είχαμε αρκετό δρόμο μέχρι να πατήσουμε την κορυφή και έτσι ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε σιγά σιγά προς τα ψηλά παρά τον ισχυρό άνεμο που επικρατούσε.
Η ανάβαση μέχρι την πρώτη κορυφή ήταν αρκετά κουραστική, λόγω του σχεδόν κάθετου ανάγλυφου του εδάφους και της παντελούς έλλειψης μονοπατιού, σε σημείο που να σκαρφαλώνουμε σαν τα αγρίμια πάνω στα κοφτερά και απότομα βράχια.
Εν τέλει μετά από μισή ώρα πατήσαμε στην πρώτη κορφή, αλλά ο ισχυρότατος άνεμος που φυσούσε έκανε ανυπόφορη την παραμονή μας εκεί και έτσι σχεδόν αμέσως αρχίσαμε την κατάβαση.
Σε όλη αυτήν την πορεία δύο πράγματα μου έκαναν τρομερή εντύπωση: πρώτον η συγκλονιστική θέα προς το Κρητικό πέλαγος και δεύτερον οι αμέτρητες συστάδες από τις αγριελιές, τέτοιο φαινόμενο δεν το είχα ξανασυνατήσει όσο καιρό περπατάω με τον ΕΟΣ.
Στη συνέχεια αρχίσαμε την κατάβαση που την δυσκόλεψε κάπως ο καταραμένος αέρας και πήραμε ένα απόκρημνο μονοπάτι στη ρίζα της 2ης κορυφής για μισή ώρα περίπου μέσα σε έναν απίστευτο θαμνότοπο, αλλά έχοντας και πάλι από κάτω μας την υπέροχη παρέα της θάλασσας να μας συντροφεύει.
Αφού τραβερσάραμε την 2η κορυφή του όρους Βάρδιες μέσω του κακοτράχαλου αυτού μονοπατιού, αρχίσαμε και πάλι να κατεβαίνουμε μέσω μιας ρεματιάς καταλήγοντας στο διάσελο ανάμεσα στην 2η και την 3η κορυφή του Βάρδιες.
Εκεί μας περίμενε ένας έμπειρος αρχηγός και μέσω μιας διχαλωτής ρεματιάς μας οδήγησε μετά από μισάωρο περπάτημα σε ένα μικρό οροπεδιάκι, όπου ήταν συγκεντρωμένοι αρκετοί από τους προπορευόμενους που μας περίμεναν για να βαδίσουμε προς ένα ύψωμα από το οποίο θα είχαμε θέα προς το Σταυρό.
Μετά από πορεία ενός τετάρτου σε ένα εύκολο ανηφορικό μονοπάτι βγήκαμε σε ένα ύψωμα πάνω από το Σταυρό.
Από εκεί πάνω πραγματικά η θέα προς το χωριό, το Κρητικό πέλαγος, τα Χανιά είναι απλά απίστευτη και δεν περιγράφεται με λόγια.
Αποτελεί ένα από τα ωραιότερα φυσικά μπαλκόνια της Κρήτης απολαμβάνοντας θέα από τον Αποκόρωνα μέχρι το ακρωτήριο Σπάθα.
Δυστυχώς έπρεπε να αφήσουμε αυτό το εκπληκτικό τοπίο ακολουθώντας το ίδιο μονοπάτι που μας έβγαλε εκεί.
Ακολούθως αρχίσαμε να κατηφορίζουμε διαμέσου μιας επικίνδυνης και κακοτράχαλης πλαγιάς με ελλειπές και δύσκολα προσβάσιμο για άπειρους μονοπάτι προς τα χαμηλά υψώματα.
Μόλις αφήσαμε πίσω μας την δύσκολη αυτή πλαγιά περάσαμε ένα υποτυπώδες φαραγγάκι και τέλος μέσω ενός απλού χωματόδρομου φτάσαμε στο Σταυρό, εκεί που ενώνεται το ποτάμι με τη θάλασσα σχηματίζοντας μια όμορφη μικρή λιμνοθάλασσα.
Αφού μείναμε για ένα μισαωράκι στο Σταυρό πήραμε το δρόμο της επιστροφής για τα Χανιά.
Σημειωτέον ότι ο Σταυρός και η παραλία του αποτελεί τον τόπο όπου γυρίστηκε η θρυλική ταινία Αλέξης Ζορμπάς με τους Άντονι Κουίν και Άλαν Μπέητς με το κλασσικό συρτάκι που χόρεψε στην βοτσαλωτή παραλία ο Κουίν.
Ως ένδειξη ευγνωμοσύνης ο Κουίν είχε χαρίσει το όσκαρ που κέρδισε στο χωριό, αλλά δυστυχώς κάηκε μτά από μια φωτιά πέρσι το καλοκαίρι σε ταβέρνα της περιοχής.
Σε γενικές γραμμές ήταν μιας σημαντικής δυσκολίας πεζοπορία με βαθμό δυσκολίας στο 3, την οποία δυσχέραινε ο έντονα ισχυρός αέρας που έπνεε αναγκάζοντας τον αρχηγό της εκδρομής να αποφύγει την ανάβαση προς τις υπόλοιπες δύο κορυφές του όρους Βάρδιες.
Από φυσική ομορφιά το μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής δε λέει και πολλά πράγματα, εκτός από τη θέα που απολαύσαμε λίγο πριν την τελική μας κατάβαση προς το Σταυρό, που αποτέλεσε και το πιο όμορφο σημείο της πεζοπορίας μας.
Καλό είναι όποιος θέλει να πεζοπορήσει στην ευρύτερη περιοχή και τις συγκεκριμένες κορυφές να το κάνει σε μέρα που θα έχει άπνοια γιατί ο διαολεμένος αέρας που επικρατεί εκεί πάνω μπορεί να σε παρασύρει κυριολεκτικά.
Επόμενη εξόρμηση την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012 στον άγριο και απάτητο Γκίγκιλο.
Μονή Γουβερνέτου
Βαδίζοντας προς τη Μονή του Αγίου Αντωνίου
Στην έρημη Μονή του Αγίου Αντωνίου
Βαδίζοντας προς το Στρογγυλό Κεφάλι
Πηγαίνοντας προς το όρος Βάρδιες
Ανάβαση προς την πρώτη κορυφή του βουνού Βάρδιες
Πατώντας στην κορυφή
Προχωρώντας προς το υπόλοιπο του βουνού
Στην παραλία του Σταυρού στα χώματα της οποίας ο Άντονι Κουίν χόρεψε το παγκοσμίως γνωστό συρτάκι υποδυόμενος τον Αλέξη Ζορμπά στην ομώνυμη ταινία
Προχωρώντας προς το υπόλοιπο του βουνού
Ένα από τα ωραιότερα φυσικά μπαλκόνια της Κρήτης με απέραντη θέα προς το Σταυρό και τον κάμπο των Χανίων
Παίρνοντας τον τελικό προορισμό προς το Σταυρό μέσω μιας απότομης κάθετης πλαγιάς και τέλος ακολουθώντας έναν αγροτικό δρόμο.
Καλοτάξιδο το νέο blog φίλε Κρητικέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟρεσίβιους χαιρετισμούς.
Ενόψει και των γιορτών ευχόμαστε από τα Ευρυτανικά όρη, χρόνια πολλά με υγεία, δύναμη και δημιουργικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά Ιχνηλάτη και καλή χρονιά
ΑπάντησηΔιαγραφή